Preveo: Haris Osmanagić
Još jedna tragedija je zadesila Ameriku. Ali ovog puta, tragedija je još gorča, s obzirom da je veliki broj djece žrtva tragedije. Napadač, koji je identificiran kao Adam Lanza, je 14. decembra ubio 26 osoba, 20 od njih su djeca, sva dobi od 5 do 10 godina, u osnovnoj školi Sandy Hook, u Newtownu, država Connecticut. Napad je završen tako što je napadač izvršio samoubistvo. Ova pucnjava je bila druga najsmrtosnija koju Amerika pamti.
Mnogi ljudi i ne mogu zamisliti zlo i umobolnost koja može jednog čovjeka navesti da počini jedno ovakvo, gnusno, djelo. Samo ubijanje nevinih ljudi je nepojmljivo, ali pogotovo nepojmljivo postaje kada bude izvršeno nad najranjivijim u našem društvu – djecom. Stvar koja najviše uznemiruje jeste da je ubica ostavio utisak da je napad dobro isplanirao, promišljeno i odlučno. Rani izvještaji kažu da je napadač bio izuzetno precizan, sa samo jednom ranjenom žrtvom koja je preživjela u školi.
Predsjednik Obama je, čitajući pripremljenu izjavu, bio preplavljen emocijama. “Naša srca su slomljena,” rekao je. Žrtve su bile “mala, lijepa dječica. Imala su sav svoj život pred sobom: rođendani, mature, diplomiranja, vjenčanja, sopstvena djeca.” U tom trenutku, Predsjednik je obrisao očiglednu suzu koja je krenula iz ugla njegovog oka.
3. aprila 1991. Vijeće sigurnosti UN-a je prihvatilo Rezoluciju 687, koja nameće sankcije Iraku, kao reakcija na invaziju ove zemlje na Kuvajt. Rezultat je bila ekonomska izolacija Iraka od ostatka svjetske zajednice. No, do kraja 1995. su postojali izvještaji koji su posljedice sankcije po stanovništvo ocjenile razornim. Jedna studija u časopisu Britanske asocijacije ljekara, “The Lancet”, je rekla da je do 576 000 iračke djece umrlo od kraja Zaljevskog rata usljed sankcija Vijeća sigurnost. UNICEF je 1999. procjenio da je najmanje 500 000 djece umrlo koja bi inače normalno živjela da nije bilo sankcija. Vijeće sigurnosti, pod vodstvom SAD-a, odbijalo mnogobrojne apele Iraka da povuče sankcije.
2003. SAD su izvršile invaziju na Irak, po drugi put. Drugi zaljevski rat je bio jedan krvavi, brutalni rat, koji je Ameriku koštao 4 400 vojnika, i koji je ostavio iza sebe 32 000 ranjenih Amerikanaca. No, ove brojke izgledaju sasvim blijedo u poređenju sa patnjom kroz koju je irački narod (još jednom) prolazio. Studija iz 2006. je došla do saznanja da je bilo 655 000 više smrtnih slučajeva u Iraku nego što bi to inače bilo, da koalicione snage nisu izvrišle invaziju marta 2003. Ova brojka je 20 puta veća od one koju je tadašnji predsjednik SAD-a George Bush koristio. Studija je također saznala da je većina žrtava bila dobi 15-44 godine.
Nigdje u Iraku borba nije bila tako intenzivna nego što je to bila bitka za Faludžu (Faludža I i II). Američki napad je došao kao odgovor na ubistvo 4 plaćenika firme Blackwater, koji su također bili i bivši pripadnici specijalnih jedinica.
Prva bitka za Faludžu trajala je od 5. do 30. aprila 2004., i uglavnom je bila operacija u kojoj su učestovali marinci. Bila je to jedna od najžešćih brobi koje su američki vojnici imali priliku iskusiti nakon bitke za Hue, u Vijetnamu. Lokalni irački zvaničnik je izvjestio da je najmanje 600 civila ubijeno, a 1 250 ranjeno.
U drugom napadu na Faludžu je učestvovalo sedam marinskih bataljona, dva armijska, i sastojao se iz više faza. Borbene operacije su počele 7. novembra 2004., a borbe su trajale do kraja decembra iste godine. Oko 3 000 pobunjenika je ubijeno ili zarobljeno, dok je 70 američkih vojnika ubijeno ovom prilikom (u obje bitke zajedno to daje 151 vojnika).
Uznemirujući nalazi su počeli dolaziti nakon toga. Postojali su izvještaji da je Amerika koristila hemijsko oružje, što je ratni zločin. U dokumentarcu RAI-ja, italijanske državne televizije, sa nazivom “Faludža: Skriveni masakr”[1] pruženi su neugodni dokazi koji daju potporu ovim tvrdnjama. Fotografije, video-snimci i intervjui sa vojnicima koji su učestvovali u napadu na Faludžu govore o bacanju fosfornih bombi na grad. Postoje i optužbe da su korištene i zapaljive bombe poznate kao Mark 77, vrsta napalma. Jedan američki vojnik je citiran kako kaže: “Čuo sam naredbu da budemo posebno obazrivi jer će se koristiti bijeli fosfor u Faludži. Fosfor sagorijeva tijela, on u stvari topi meso sve do kostiju… Vidio sam izgorjela tijela žena i djece.”
Još više osnova za osudu je dao jedan članak u magazinu Poljska artiljerija, izdanje mart-april 2005. U njemu, oficiri tima za podršku za naoružanje druge pješadije su izvjestili da se “bijeli fosfor (BF) pokazao kao izuzetno efektivna i mnogostrana municija. Koristili smo ga kao zaklon tokom dva proboja, i kasnije u borbi, kao moćno psihološko oružje protiv pobunjenika u rovovima i “paukovim rupama” kada nismo mogli postići odgovarajući efekt sa VER-om (visoko-eksplozivnim oružjem). Izvodili smo “shake and bake” misije nad pobunjenicima, koristeći BF da ih istjeramo a VER da ih eliminišemo.”
Izvještač u kalifornijskom North County Times, koji se pridružio marincima tokom Bitke za Faludžu u aprilu 2004. je rekao da je vidio istu stvar. Postoje također izvješća da su se koalicione snage u velikoj mjeri oslanjale na granate sa osiromašenim uranijom (OU). OU je sporedni proizvod procesa proizvodnje obogaćenog uranija koji se koristi u nuklearnim reaktorima i nuklearnom oružju. OU ima 40% manje radioaktivnosti od prirodnog uranija, ali istu hemijsku škodljivost i sadrži jonizirajuću radijaciju.
Medicinsko istraživanje sprovedeno u Faludži nakon bitke (Busby i dr., 2010) su potvrdili glasine o povećanoj smrtnost dojenčadi, urođenih mana i stope kancera kod djece. Jedno od saznanja ove istrage je bilo da je Faludža imala oko 11 puta veći procenat urođenih mana kod novorođenčadi nego li je to svjetski prosjek. Najveća sumnja je padala na ono što ovaj izvještaj zove “neispitano oružje”, vjerovatno oružje koje sadrži “osiromašeni uranij.” Povećanje procenta smrtnosti dojenčadi, kanceru i leukemiji u Faludži je bilo veće nego što je to zabilježeno u slučajevima preživjelih američkih nuklearnih napada na Hirošimu i Nagasaki 1945.
Već je 11 godina kako se Amerika bori u Afganistanu, duže nego što je to bilo slučaj i sa Sovjetskim Savezom. Ključna komponenta američke strategije na afganistansko-pakistanskoj sceni, ili Afpak kako se često zove, jesu dronski napadi. Američka politika drona je ubila, prema izvještajima, između 474 i 881 civila u regiji, od čega je 176 djece. Izgleda da je ciljano ubijanje djece sada prihvaćena vojna praksa. Armijski potpukovnik Prvog bataljona, 508. padobranskog puka, Marion Carrington, koji pomaže i afganistanskoj policiji, se citira kako je rekao: “Na neki način nam to daje više prostora. Uz to što traži muške osobe u vojno-sposobnoj dobi, traži i djecu sa potencijalno neprijateljskim namjerama.”
Gledamo i sad užasne slike bola i patnje koje nam dolaze iz malog grada u Connecticutu, gdje je 20 djece ubijeno pred veliki kršćanski praznik. I nemamo drugog izbora nego da zajednički tugujemo, i sa porodicama podjelimo bol. Da se neko upusti u sistematsko i unaprijed osmišljeno ubijanje djece je razumu nedokučivo i abominacija svega što je ljudsko.
No, muka i jad koja je pogodila Newton se može pomnožiti sa hiljadu diljem arapskog svijeta. Američka politika i djela su rezultirala smrću (tj. ubistvom) hiljada, ako ne i stotina hiljada, nedužne djece. Smrti ove djece se mogu smatrati ratnim zločinima i zločinima protiv čovječnosti najvišeg reda. Ove smrti treba da nas šokiraju, grubo vrjeđaju i natjeraju da tražimo promjenu u američkoj stranoj politici.
Ali, da bi se to desilo, moramo prvo vjerovati da i Arapi plaču za svojom djecom.
Autor ovog članka je Tom McNamara, docent u Školi biznisa ESC Rennes, Francuska, i gostujući profesor na Francuskoj nacionalnoj vojnoj akademiji u Saint-Cyr Coëtquidan-
Izvor: http://sabbah.biz/mt/archives/2012/12/18/do-arabs-cry-for-their-children-too/
Rad je objavljen pod licencom Creative Commons-a: http://creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/3.0/
Bilješke:
[1] http://sabbah.biz/mt/archives/2005/11/08/fallujah-the-hidden-massacre/