Prije nekoliko mjeseci pala je prva žrtva islamofobije na Balkanu. U prelijepom gradu Mostaru, gdje su samo prije nekoliko decenija na ulicama ovog grada tradicija i svakodnevnica bile brade i feredže, ubijen je mladić ni manje ni više nego zato što je nosio bradu. Nije to ona brada koja je klala nedužne Srebreničane, niti ona koja je silovala nesretne Fočanke. Ne, naprotiv, to je ona ista brada koja je samo prije koju deceniju ponosno šetala čuvenom mostarskom ćuprijom.
No, neke mračne sile, mračna pera i mračni jezici učiniše da ta brada naših ponosnih djedova i feredže naših krjeposnih nena budu kamen spoticanja evropsko-svjetskih Bošnjaka na njihovom putu ka euroatlanskim integracijama. Kažu da te brade usred ramazana, koje li drskosti, spriječiše da se pederi i “pederke”, onako “ponosno” prošetaju ulicama šeher Sarajeva. Promukoše ljudi govoreći da bradonje iz Srpske pravoslavne crkve javno pozivaju na sprečavanje sličnih “parada” po Srbiji, a opet Srbija dobi “šengen” prije BiH, ali kažu: “Ne, nisu to te brade! Ove naše brade su opasne. A te po Srbiji, to su evropske. Drugo je kad brada iz Srbije zabrani “paradiranje pedera”, a drugo je kada naše bošnjačke brade usred ramazana spriječe takvu “kulturnu manifestaciju”, koja će nam svima otvoriti put u tu ”silnu Evropu”.
Ama nije meni što Darko Tanasković, poznati beogradski islamolog i član svojevremene Komisije za istinu Vojislava Koštunice (koji se slikaše 1994. godine sa kalašom iznad opkoljenog Sarajeva), izmišlja nekakvu “Cerićevu vojsku vehabija”. Nije mi, brate, za njega i njemu slične tutore kojekakvih Koštunica, Dodika, Tadića i njima sličnih. Oni su ionako pročitani od strane Helsinškog komiteta za ljudska prava u Srbiji, koji u svom septembarskom biltenu između ostalog ističe: “Međutim, država (Srbija) sada primjenjuje druge metode kao što su kriminalizacija pojedinaca ili grupa (vehabije), ali prije svega kroz konstan¬tno podrivanje Islamske zajednice kao jedine institucije koju Bošnjaci imaju, inače od ključnog značaja za njihov identitet.”
Nego mi je, brate, za nekakvu Vildanu, Bakira, Damira, Senada, koji bi te ubili da im kažeš da oni nisu Bošnjaci.
Pa Bošnjaci imaju Islamsku zajednicu koja treba dati odgovore na vjerska pitanja. Ne treba valjda od novinara magazina i tabloida da očekujemo da nam oni kažu šta je u vjeri dobro, a šta ne, šta je ekstremizam, a šta tradicija.
U toku ove bezobzirne islamofobijske kampanje, javnosti se obratio reisul-ulema dr. Mustafa ef. Cerić i tom prilikom rekao da u Bosni ne postoje “vehabije”, a isto tako u Sandžaku Bekir ef. Makić, predsjednik sandžačke uleme, izjavio je da “vehabizam” ne postoji u islamskoj pravnoj terminologiji, ali je on otišao i malo dalje od reisa Cerića i pohvalio učenje i ideje islamskog učenjaka Muhammeda ibn Abdul-Vehhaba, čovjeka po kojem i nazvaše današnje mladiće koje prakticiraju nošenje brade, sunnet Božijeg poslanika Muhammeda, a.s.
No, novinari, čak i ovi koji se smatraju Bošnjacima ali ne priznaju reisa IZ u Bošnjaka, niti samu instituciju IZ, niti njene stavove, nastaviše sa sramnom kampanjom protiv, na kraju krajeva, bošnjačke tradicije, i mladić sa bradom, koji je pošao da obavi večernju molitvu, biva ubijen i to uz povike: “Ubij vehabiju!”
Jest. Čudna li čuda. Bosna je još uvijek puna nesretnika kojima rane još zarasle nisu zbog ubijenih članova porodice od strane onih koji sebe uzdignute glave nazivaju četnicima i ustašama. Ali, po novinama i televizijskim emisijama, nakon rata često se spominjahu nekakve “vehabije” ovo, “vehabije” ono, i ljudima pune glave “kanibala vehabija”, pa “riješili da ih se riješe”. A naslovi poput: “KO ZAVAĐA BOŠNJAKE I VEHABIJE?”, “Tuča između vehabija i Bošnjaka”, “Dobar, loš i zao“, “Oni dolaze po našu djecu”, samo su neki naslovi ispod kojih su stajali tekstovi uveliko odgovorni za stvaranje mržnje među samim Bošnjacima, pa čak i među samim vjernicima u džamijama, iako je stav Islamske zajednice po tom pitanju bio jasan.
Ali, iskreno govoreći, danas kada su na vrlo visokom nivou u zakonima balkanskih zemalja zastupljeni i zakoni o vjerskim i građanskim slobodama i kada se za svaku pogrešnu izgovorenu riječ zna debelo platiti na sudu, niti jedan novinar, političar, ili neka druga javna ličnost pa čak i najveći islamomrzac neće javno pozivati na linč bilo koga, pa makar to bile i toliko im omrznute “vehabije”.
Istina, bilo je ljudi koji dolaze iz kruga džamija, medresa i islamskih fakulteta, a koji su javno govorili protiv ljudi koji u “hanefijskoj” Bosni praktikuju neku drugu pravnu školu.
No, i njima je Islamska zajednica zatvorila usta saopćenjem da “IZ BiH ne može ignorisati želje roditelja, a to je da dženaza bude izvedena po pravilima hanbelijske pravne škole, kao što ne može niti želi zabraniti praktikovanje hanbelijske pravne škole u BiH”.
Mržnji nikad kraja
Čast da budu preteče ideje za javno pozivanje na linč vehabija imali su Bošnjaci, i to ni manje ni više nego svršenici islamskih fakulteta, Jasmin Merdan i Adnan Mešanović. Ovaj dvojac-jadac, kako ih je nazvao dr. Muharem Štulanović, dekan Islamske pedagoške akademije u Bihaću, jedva su dočekani na velika vrata medijske islamofobije i imali su nekoliko zapaženih javnih nastupa. Napisali su čak i knjigu u kojoj su naveli biografije “vođa vehabija” u BiH, pa je po tome knjiga postala vrlo tražena kod stranih obavještajnih službi. Vidjevši svoj talenat za špijunsko-obavještajne zadatke, Jasmin Merdan, uz pomoć američke ambasade u Sarajevu, osniva organizaciju za borbu protiv terorizma (čitaj vehabija) u BiH. Mešanović, vidjevši šta je uradio i u kakvu prljavu igru je upao, napušta svoga kolegu iz tima dvojac-jadac, a Merdan ide na specijalizaciju u SAD. Tu se, za sada, i završava njihova priča.
Prvi i pravi lovac na “vehabije”
Pravi i prvi javni pozivač na linč i ubijanje “vehabija” opet nije onaj kome u srcu leži ime đenerala Draže, niti je onaj koji non-stop pjevuši “Za dom spremni”. Ta čast opet je pripala “našem” Bošnjaku.
Za sebe tvrdi da je “stručnjak za pobijanje vehabijskog učenja”. Iako nije završio niti jednu visokoškolsku ustanovu za proučavanje islama i islamskih propisa, tvrdi kako je spreman da pobije i trenutno najveće islamske učenjake i autoritete kod Bošnjaka, čak i one sa doktorskim zvanjima. Tako za dr. Muharema Štulanovića u jednom postu kaže: “Allah, dž.š., da nas sačuva ‘doktora’ ovakvog rječnika i ovakve sljepoće.”
Odlučio se i na to da napiše odgovore i Stalnoj komisiji za izdavanje fetvi u Saudijskoj Arabiji, kao i danas poznatom islamskom učenjaku Salihu Fevzanu el-Fevzanu, iako je znao da će to čitati samo on.
Inspirisan uspjehom i popularnošću Samija Jusufa, Denis Džeko iz Sjenice mijenja sebi ime u Sami.
No, njegovi tekstovi i postovi puni zaljubljenosti u samoga sebe i ponižavanja drugih, na forumima u Sandžaku pa i šire, kako islamskim, tako i drugim, ne bi privukli toliku pažnju da javno ne poziva na ubijanje “vehabija”.
Ostavimo malo po strani zvanične stavove IZ-a, reisa Mustafe ef. Cerića, predsjednika sandžačke uleme Bekira ef. Makića, u kojima se jasno ističe da “vehabije” ne postoje kod Bošnjaka, i pogledajmo šta sve tvrdi ovaj “lovac na vehabije” i u šta javno poziva.
Sami Džeko ne samo da tvrdi da su momci koji nose “brade i kratke pantalone” pripadnici sekte koje on naziva “vehabijama”, već evo druga godina kako javno poziva na njihovo ubijanje. Ono što je, nažalost, najgore u svemu ovome, njegovi postovi i tekstovi koji javno pozivaju na linč određene grupe građana u Sandžaku, stoje već duže vrijeme netaknuti na pojedinim elektronskim medijima, pa čak i bez upozorenja od strane urednika istih, koji se u ovom slučaju pozivaju na “slobodu govora”.
Džeko kroz svoje tekstove postavlja jednačinu sa jednom nepoznatom koju on označava kao “vehabije”. Rezultat te jednačine je “ubiti”. A rješavanjem jednačine otkriva nepoznatu opisom vjernika koji nose brade i kratke pantalone, a nerijetko završi direktnim navođenjem imena.
Evo kako to sve praktično izgleda u njegovim tekstovima (postovima):
“Pojaviće se u zadnjem vremenu ljudi, mladi a glupi, govoriće jezikom najboljih stvorenja, učiće Kur’an ali on neće prelaziti njihove vratove, izlaziće iz vjere kao što strijela izlazi iz luka. Ubijajte ih gdje god ih sretnete, onaj koji ih bude ubijao imaće nagradu za to na Sudnjem danu.” (Buhari, str. 425., hadis br. 3611)
“Kada bih ih ja zatekao, kaznio bih ih kaznom naroda Semud” (Buhari, str. 509, hadis br. 4351) (tj. kaznio bi ih ubistvom).
A onda slijedi rješenje te nejednačine od strane Džeke, tj. ko su ustvari “ti” koje treba ubijati. On, i ne osvrćući se na činjenicu da se spomenuti hadisi nalaze u šest poznatih zbirki hadisa u poglavljima koja se odnose na sektu haridžije, tvrdi sljedeće:
“Navedeni hadis se odnosi na VEHABIJE, a ne na haridžije. Zar se ne kaže da će to biti mladi neškolovani ljudi glupih ideja? A zar nam vehabije nisu poznate po tome??
Zar se ne kaže da će se pojaviti u Nedždu, a vehabije su se pojavili iz Nedžda i kojima je i dan-danas Nedžd duhovni i administrativni centar??? Ne znam koji slijepac nakon ovoga ne vidi da je hadis jasan u opisu VEHABIJA????”
Da se nimalo ne stidi i ne boji pozivati na ubijanje ljudi koje on sam etiketira, proziva imenima (ovdje ta imena nećemo iznositi, ali se među njima nalaze i lokalni imami pojedinih gradova u Sandžaku), i to javno bez imalo ustručavanja pokazuju njegove riječi:
“Ja svjesno i sa odgovornošću stojim iza svake svoje riječi i ne vrijeđam nikoga. Ako se neko našao u opisu ljudi za koje je Poslanik ,a.s., rekao da bi ih kaznio kaznom naroda Semud (tj. ubistvom), onda je to problem u njegovoj akidi. Recruit (Džekov nick na forumima, o.a.) poziva na obračun odavno, poziva na obračun dokazima. Da vidimo koliko je jako vehabijsko učenje.”
Nažalost, Džeko poziva i druge da ga slijede u tome:
“Sve radim argumentovano i pozivam druge da tako rade.”
Koliko će mu se ljudi odazvati, za sada je nepoznato, ali je uspio uvjeriti nekoliko Bošnjaka da je poziv na ubijanje “vehabija čisti islam”, i da kao takav može stajati u javnosti na elektronskim medijima i na internetskim forumima, koji su itekako posjećeni od strane bošnjačke populacije u Sandžaku.