Preveo: Haris Osmanagić
Jedna u deset žena je iskusila neki oblik seksualnog nasilja od svoje 15 godine, dok je jedna žena u dvadeset silovana.
31% žena je imalo iskustvo jednostrukog ili višestrukog fizičkog nasilja od svoje 15. Godine.
Svega 14% žena je je najozbiljnije incidente od strane svog partnera prijavilo policiji.
Od žena koje su bile žrtve seksualnog nasilja od strane njihovog sadašnjeg partnera, jedna trećina (31%) je šest ili više puta silovana od strane svog partnera.
Možete pomisliti da ove činjenice i statistike dolaze iz neke daleke zemlje, gdje žive ljudi koji su “stranci”, koji izgledaju drugačije, “poznati” po nasilju spram žena, kao što su to Afganistan, Pakistan ili možda Saudijska Arabija, gdje živi značajan broj muslimana. Na kraju krajeva, porodično nasilje je ipak domimantno problem u muslimanskim društvima? Pa, mogu vam osigurati da su statistike koje vidite iznad iz izvještaja objavljenog u Briselu, naslova “Nasilje spram žena: anketa na nivou EU”, a u kojem je učestvovalo 42 000 žena iz 28 zemalja EU.[1]
Anketa, koja je najobimnija od svih istog tipa, pokazuje da je nasilje spram žena “široko kršenje ljudskih prava” širom Evrope, gdje je svaka treća žena izjavila da je iskusila neki oblik fizičkog ili seksualnog nasilja nakon njene 15. godine a 8% njih je to iskusilo u 12 mjeseci prije ankete. U tri zemlje, koje se inače spominju po velikoj jednakopravnosti spolova, veliki procenat žena je rekao da su bile žrtve nasilja nakon svoje 15.godine, i to: Danska – 52%, Finska – 47%, Švedska – 46%. Velika Britanija se nalazi na petom mjestu, sa 44%, dok je procenat najmanji u Poljskoj – 19%.
Istraživanje je pokazalo da je nasilje, pogotovo ono u porodici, društveno prihvatljivo ukoliko ostaje u sferi privatnosti. Čak, legalne odluke Evropskog suda za ljudska prava nalaže da se nasilje u porodici tretira kao privatni nesporazum među partnerima u mnogim evropskim zemljama, a ne kao javna stvar, u koje je potrebno da se upliću zvanične institucije, a prije svih tužilaštvo.[2]
Jasno je da nasilje nad ženama ne dobija dovoljno pažnje u mnogim evropskim zemljama. Sasvim suprotno, tema biva ignorisana i svrstavana zajedno sa ostalim temama koje se smatraju endemičnim i specifičnim za druge dijelove svijeta, kao što je to rečeno na početku ovog članka. No, svo to vrijeme, ova vrsta nasilja je itekako prisutna na evropskom tlu. Kada god se diskutuje o nasilju u porodici ili generalno o nasilju nad ženama, uglavnom se to radi u kontekstu veze sa “religijom” i, što je češće pravilo nego li izuzetak, fokus je na islamu. Nažalost, pogrešna logika nekad zvuči ispravno, a hiljadu puta ponovljena laž počinje da zvuči kao istina. Opet, nažalost, kada se ovo desi, stereotipi i “rekla-kazala” počinju mijenjati činjenice, znanje se mijenja sa neznanjem, a neznanje je gorivo za mržnju i fanatizam.
Ta navodna veza između islama i nasilja u prodoci je postala toliko “normalna” da su, na veliku nesreću, i neki muslimani “kupili” ovaj koncept, po kojem su muslimani prvi prozvani da se izbore sa ovim zlom; kao da je to zločin sa muslimanskim monopolom (slično kao što su “ekstremizam” i “terorizam” zlodjela koja samo muslimani čine).
Sama anketa, prirodno, naglašava pitanje: koje vjerske vrijednosti su odgovorne za ovakav obim nasilja spram žena, s obzirom da, po podacima koji datiraju iz 2007. godine, muslimani čine svega 3,2% stanovništva Evrope[3]? Iako je kršćanstvo religija u Evropi sa najviše pripadnika, jasno je da su kapitalizam i sekularizam dominantne duhovne vođe. Njihov fokus je na materijalnoj produktivnosti, a ne na usavrašavanju ljudskih bića, jer se razvoj materije smatra važnijim, vrijednijim i plemenitijim od razvoja ljudskog karaktera. Takva civilizacija se najčešće naziva “moralnim bankrotom” ili “nazadnom” sa humane tačke gledanja na stvari, zbog pohlepe u ljudskim srcima i svega što ide sa njom.
U islamskom društvu, primjera radi, sistem porodice i odnosi spolova unutar tog sistema određuju karakter društva, tj. da li je nazadan ili civiliziran. Ukoliko je porodica osnova društva, a osnova porodice je (ispravna) raspodjela uloga supruga i supruge, oca i majke, i ako je odgoj djece jedna od osnovnih funkcija porodice, onda je to društvo, shodno islamu, zaista civilizirano. Shodno načinu života po islamu, ovakva porodica predstavlja okolinu u kojoj se razvijaju ljudske i moralne vrijednosti i usađuju u sljedeću generaciju; ove vrijednosti ne mogu postojati mimo porodice.
Međutim, ukoliko “slobodne” seksualne veze i vanbračna djeca postanu osnova u jednom društvu, i ako je veza između muškarca i žene zasnovana na materijalnoj pohlepi, strasti i nagonima, gdje je vrijednije raditi nego li čuvati porodicu, onda takav sistem, shodno islamu, ima mahane u samim svojim temeljima.
Prethodno navedeno zajedno sa dehumanizacijom žene, na način da ona postaje atraktivna roba kako bi se reklamirali materijalni objekti, koja postaje sve češća, vrlo vjerovatno vodi ka ovako visokim stopama nasilja spram žena u Evropi.
Takva društva, koja prepuštaju dominaciju fizičkim željama i animalističkom moralu, se u smislu ljudskoj razvoja ne mogu smatrati “civiliziranim”, ma koliko oni imali dostignuća na polju industrije ili nauke. U svim modernim društvima, pojam “morala” je toliko ograničen, da se sve one razlike između čovjeka i životinje stavljaju mimo sfere morala. Praktično značenje etike je ograničeno na ekonomiju i u nekim slučajevima i na politiku, ukoliko to potpada pod “interese vlasti.” Mnogi skandali se ne smatraju ozbiljnim od strane članova društva zbog seksualne nemoralnosti i devijacija; sasvim suprotno – takvi skandali su u takvom društvu privlačne teme zbog trača invididua koje su dio toga.
Ukoliko su u jednom društva nemoralna učenja proširena, a seksualna aktivnost se smatra nečim što ne potpada pod kapu morala, onda u takvom jednom društvu humana strana čovjeka skoro pa nema nikakve mogućnosti za razvoj a percepcija žene kao objekta se može samo nastaviti. U vremenu kada je za sve, od voćke to automobila, neophodno da se pojavi neka oskudno odjevena žena, i gdje i sami ljudi koji vode jednu zemlju boluju od tebe bolesti (poput UK, gdje je otkriveno da se pornografski sajtovi u Parlamentu otvaraju stotinama hiljada puta [4]), onda islamske vrijednosti i moral, islamsko učenje i mjere predostrožnosti, zaslužuju makar bliži pogled, kako bi se problem Evrope riješio. Imajući u vidu ovu nepromjenljivu i istinsku mjeru ljudskog razvoja, gdje je odnos muškarca i žene reguliran objavom od Stvoritelja, islam je više nego kadar da riješi ovaj više nego zabrinjavajući trend u Evropi, nudeći jedan istinski, civilizirani model, u kojem mjera nije materijalna vrijednost.
I na kraju, nadati se da naša braća muslimani, koji su postali žrtva mišljenja da je nasilje u porodici problem o kojem se primarno muslimani trebaju brinuti, razumiju da je islam protiv porodičnog nasilja, i ne samo to, već protiv svake vrste nasilja. I ne trebaju se ustručavati da podsjete one koji žive u staklenim kućama da ne bacaju kamenje. Oni koji uperuju prste na muslimane treba da se sjete, svaki put kad upere prst, da taj isti prst uperuje na njih, kao što istraživanje spomenuto na početku članka jasno kaže. Oni muslimani koji imaju kompleks niže vrijednosti i koji uzimaju Evropu kao mjerilo “progresa”, treba da stanu i razmisle u kakvom oni društvu žele da žive.
Izvor: www.islam21c.com
__________________
Bilješke:
[1] http://fra.europa.eu/sites/default/files/fra-2014-vaw-survey-main-results_en.pdf
[2] http://www.echr.coe.int/Documents/FS_Violence_Woman_ENG.pdf
[3] http://islam.de/8368.php
[4] http://www.telegraph.co.uk/news/politics/9890537/MPs-and-staff-accessing-hardcore-porn-and-fetish-websites.html