Državni sekretar u Ministarstvu vjera Srbije Bogoljub Šijaković izjavio je da je odnos države i Srpske pravoslavne crkve veoma dobar i da ne zna kada je u modernim vremenima bio bolji.
Šijaković, u intervjuu za Tanjug, objavljen 04. marta 2012. godine, pored objelodanjivanja izvanrednih odnosa države i Srpske pravoslavne crkve, ukazao je na budžetsko finansiranje i podsticanje širenja vjerske kulture, te njegovo lično zalaganje da crkva treba imati veću ulogu u javnom životu, ali je još jednom potvrdio dominantnu ulogu države u izazivanju sukoba u Islamskoj zajednici i preferiranje odmetnute strukture.
Dok se bivši ministar žali „da se SPC ne priznaje pravo na identitet, pa onda i svako drugo pravo” u Crnoj Gori, istovremeno navodi primjer Adema Zilkića kao partnera države Srbije i ističe kako je turska inicijativa ignorisala Zilkića a favorizirala upravljačku strukturu u Novom Pazaru.
Bivši ministar vjera i aktuelni državni sekretar u Ministarstvu vjera Vlade Srbije potvrdio je privilegirani status Srpske pravoslavne crkve, odnosne dvostruke standarde Beograda prema vjerskim zajednicama. Beograd snažno podržava organizaciono i duhovno jedinstvo Srpske pravoslavne crkve od Beograda do Tokija, očuvanje punih nadležnosti nad radom crkve u Bosni i Hercegovni, Crnoj Gori, Makedoniji, Hrvatskoj itd., ali istovremeno takvo pravo osporava Islamskoj zajednici. Beograd brutalno oduzima pravo muslimanima Bošnjacima i svim drugim da čuvaju duhovno jedinstvo sa Sarajevom. Dakle, svi su jednaki, samo su Srbi jednakiji, prava koja mogu imati Srbi drugi su za njih uskraćeni. Štaviše, traženje svojih prava i ravnopravnosti je neoprostiva drskost.
Unatoč međunarodnim standardima koji predviđaju samostalnost i autonomiju vjerskih zajednica, koji zabranjuju državi da se miješa u pitanja organizacije i vjerske poslove, unatoč vlastitom zakonu o položaju crkava i vjerskih zajednica, država Srbija bezočno sve te standarde i zakone krši, miješa se u rad Islamske zajednice, podstiče i finansira podjele, sektaštvo a odmetnutne pojedince i grupe proglašava legalnim i legitimnim. Dubinu involviranosti države Srbije u unutrašnja pitanje Islamske zajednice u potpunosti je razotkrila turska inicijativa o povratu jedinstva Islamske zajednice u Srbiji kada je država stala na stranu odmetnutih grupa i pojedinaca i onemogućila realizaciju inicijative.
Žalosno je da se niko ne pita po kojim međunarodnim standardima i zakonima država Srbija ima pravo miješati se u autonomiju Islamske zajednice, podsticati podjele i provocirati sukobe među muslimanima? Naravno, nema takvih demokratskih zakona, ali ima nedemokratska i diskriminatorska praksa i navika stavljanja pod kontrolu i u svoju službu islamskih pitanja, jer Šijaković ističe „da ta verska zajednica već nekoliko godina nastupa kao izričiti oponent državnoj politici Srbije”. Dakle, sve što bespogovorno ne služi državnoj politici koja sprovodi diskriminaciju Bošnjaka, krši njihova nacionalna, kulturna i vjerska prava mora biti eliminirano. To je odnos države Srbije prema Islamskoj zajednici u Srbiji koji se kao model pokušava instalirati i u Bosni i Hercegovini. Jer aspiracije Beograda se protežu i na Sarajevo. Beograd hoće u Bosni i Hercegovini da ima svoju Islamsku zajednicu, ako ne može jednu cijelu, a onda iz dva dijela. Skorašnja posjeta Muhameda Jusufspahića Banja Luci i prijem kod Milorada Dodika očit je primjer tendencija srpske državne nacionalističke politike. Sadašnji status Islamske zajednice i muslimana u Srbiji je vjerna slika onoga što bi Islamska zajednica i muslimani bili kada Beograd bude o njima odlučivao. Beogradu trebaju poltroni, licemjeri, izdajnici, prodane duše koje će svoju vjerodostojnost pokazivati stepenom servilnosti i snagom obračuna sa vlastitim narodom, vrijeđanjem i ponižavanjem vrijednosti naroda iz kojega potječu. To je pokazano na Kosovu u likovima Rahmana Morine i Sejde Bajramovića.
Međutim, indikativna je pozicija Srpske pravoslavne crkve u ovoj prljavoj političkoj matrici prema muslimanima Bošnjacima, indikativna je podrška dvostrukim standardima, indikativna je šutnja na diskriminaciju njihove komšijske Islamske zajednice, indikativna je tupost i bezosjećajnost na poniženje i marginalizaciju vjernika-susjeda, indikativno je prihvatanje povlaštene pozicije ili statusa više vrijednosti u odnosu na manjinsku vjerničku zajednicu!
(rijaset.ba)
